Δεκαετίες ολόκληρες η διαπλοκή, ταλανίζει αυτή τη χώρα, αφού γεννήθηκε μαζί της απ’ όταν πρωτοσυστάθηκε το κράτος. Η διαπλοκή δεν γνωρίζει χρώματα και ιδεολογίες και οι σπόροι της μεγαλώνουν σαν καρκίνωμα, γρήγορα και αδόμητα, ανεξέλεγκτα , χωρίς ήθος, χωρίς έλεος, δηλητηριάζοντας ανθρώπους που είτε συμμετέχουν, είτε την ανέχονται από συμφέρον, είτε φοβούμενοι απλά σωπαίνουν.Το καρκίνωμα αυτό δεν είναι εύκολο να το αποβάλει ένας οργανισμός, αλλά ακόμη κι όταν αποφασίσει να το κάνει, θα βιώσει αντιστάσεις και συμπεριφορές που ούτε τις διανοήθηκε αλλά ούτε και τις φανταζόταν.
Η διαδικασία της αποβολής του καρκινώματος της διαπλοκής, είναι μια επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία και μάλλον σ’ αυτή τη χώρα είναι ζήτημα μόνιμου αγώνα, καθότι ως Λερναία Ύδρα έχει πολλά κεφάλια, εκπροσώπους , φιλόδοξους «μπροστάρηδες» με γνώμονα το ιδιωτικό τους συμφέρον.
Από την «εποχή της μυθολογίας» μέχρι σήμερα, η ανθρωπότητα έχει κάνει κάποια βήματα προόδου, οπότε για τη σύγχρονη αυτή Λερναία Ύδρα κανένας Ηρακλής δεν μπορεί να τις κόψει τα κεφάλια. Εξάλλου ο Ηρακλής δεν χρειάζεται πια. Οι εποχές του μοναχικού καουμπόι πέρασαν. Σήμερα, για ν’ αποβάλεις το καρκίνωμα αυτό, χρειάζεται συλλογική προσπάθεια, της οποίας το σύνολο μεγαλώνει αργά και σταθερά γιατί είναι φυσικό επόμενο να μην αντέχει άλλο αυτό που συμβαίνει μέσα και γύρο του. Ούτε βέβαια προσφέρει κάτι το ουσιαστικό το απλό σήκωμα του καπακιού της (κοινωνικής) κατσαρόλας για να φύγει λίγος ατμός (θυμός).
Όταν στο χρόνια ριζωμένο αυτό καρκίνωμα οι συλλογικότητες προσπαθούν να το αποβάλλουν για να σώσουν ότι σώζεται , το θηρίο αυτό επιστρατεύει οποιοδήποτε όπλο έχει στη φαρέτρα του. Χρησιμοποιεί ανθρώπους ως ασπίδα της επιβίωσής της, χτυπά με λύσσα όσους το πολεμούν, απειλεί, τρομοκρατεί, εκβιάζει, ψεύδεται, λασπολογεί, εμφανίζει το άσπρο για μαύρο, βρίζει και βωμολοχεί ώστε να «λυγίσει» τις αντιστάσεις των υγειών κοινωνικών κυττάρων, προσπαθώντας ταυτόχρονα με άναρθρες κραυγές, φωνές και ουρλιαχτά να σκεπάσει τη φωνή των «άλλων».
Δεν υπολογίζει σε ανθρώπινες σχέσεις, φιλίες, γνωριμίες, συγγένειες. Η επιβίωσή της όταν βρίσκεται σε κίνδυνο παίρνει τη μορφή μιας μαύρης τρύπας. Απορροφά κάθε είδους ενέργεια μέχρις ότου καταστεί κερδοφόρα η μάχη που δίνει. Αντιπαλεύεται κάθε τι το δίκαιο, το σωστό, το έντιμο, το νόμιμο (πιθανώς και τον Άρειο Πάγο), την αποκατάσταση της βούλησης ενός Ευεργέτη και κατ’ επέκταση του δημοσίου συμφέροντος και κυρίως τους υπερασπιστές του.
Θα προσπαθήσει να κάνει τα πάντα για να μην επικρατήσουν τα προαναφερθέντα. Θα βαφτίσει το κρέας ψάρι, τα πεύκα – λιγούστρα, θα παρουσιάσει το «γκρεμισμένο» ως «υπάρχον», θα αλλοιώσει τις ίδιες τις λέξεις της διαθήκης ενός Ευεργέτη, θα χρησιμοποιήσει «ξένη» από την Ελληνική γλώσσα για να αλλάξει το νόημα των κείμενων και θα προσπαθήσει να πείσει ότι οι ιδιοτελείς ενέργειές της έχουν ως τελικό στόχο το «καλό μας»!
Υπό το πρίσμα της ταξικής θεώρησης, είναι εμφανές ότι πρόκειται για προσπάθεια επιβολής ενός μοναρχοφασιμού και «ετσιθελισμού» προς το κοινωνικό σύνολο και επαναφοράς ενός κλίματος στο κοινωνικό σύνολο που ούτε χρειάζεται, ούτε είναι επιθυμητό.
Το ζητούμενο είναι οι συλλογικότητες να πληθαίνουν υπέρ της υπεράσπισης της βούλησης ενός ανθρώπου που αφήνει την δική Του περιουσία με οδηγίες για το πώς να συντηρηθεί αυτή. Το έκανε εμπιστευόμενος ανθρώπους που δεν ξέρει, δηλαδή την κοινωνία. Πιθανόν να θέλουμε να πράξουμε ανάλογα κι εμείς στο μέλλον σε πολλαπλά επίπεδα εμπιστοσύνης.
Χρήστος Μπαλωτής
