Αφού λοιπόν τους «δέσεις» πας σε μια τράπεζα και παίρνεις το δάνειο αυτό που θα σου επιτρέψει ν΄ αγοράσεις ένα ακίνητο από κάποιον που το πουλά κοψοχρονιά. Τις δόσεις του δανείου, που θα πρέπει να είναι για πέντε το πολύ οκτώ χρόνια , θα τις πληρώνεις από το υπέρογκο νοίκι που θα σου δίνει ο δήμος κι έτσι αγόρι μου σε πέντε, το πολύ οκτώ χρόνια θα βρεθείς χωρίς να έχεις «μία» με ένα ακίνητο κι εσύ και οι άλλοι. Από κει και πέρα θα σου έλεγα να συνεχίσεις και με άλλους λαμογιοσωτήρες την ίδια φάμπρικα και να μην τα φας όπως πολλοί άλλοι στο καζίνο».
Δεν ξέρω αν στη ζωή τα πράγματα είναι τόσο απλά. Οι εποχές έχουν αλλάξει κατά πολύ, και δεν ξέρω αν και σε 20 – 30 χρόνια θα υπάρχουν κι άτομα που θα έχουν ανάλογη νοοτροπία. Στα 20 μου χρόνια πάντως δεν μπορώ να σκέφτομαι έτσι, αλλά δεν μου αρέσει και να με κοροϊδεύουν.
Αυτή είναι μια ιστορία που μου διηγήθηκε από το τηλέφωνο ένας άγνωστος κάποιο πρωινό στο γραφείο. Εδώ σε μας, στην πόλη μας, αυτό που ξέρω είναι ότι μια δεκαετία βλέπω μια «ανορθόγραφη» πινακίδα που μιλά για ανέγερση Δημαρχείου, ακούω για πληρωμή εκατοντάδων εκατομμυρίων που αφορούν «απαραίτητες μελέτες», ακούω κάτι «τρελά» ενοίκια της τάξεως των 9.000 ευρώ κάθε μήνα για τη στέγαση ενός παιδικού σταθμού(!) και φυσικά για τη μεταστέγαση του Δημαρχείου σε άλλο «καταλληλότερο» κτίριο που όμως «δεν είναι εύκολο να βρεθεί» γιατί οι «ευκαιρίες» συνεχώς χάνονται.
Ακούω επίσης τον πατέρα μου να μου λέει χαμογελώντας: «Χρήστο, αν αυτοί βρουν κάποιον να τους δανείσει για να κάνουν τη «Μετακόμιση», γιατί δεν έχουν αφήσει λεφτά ούτε γι’ αυτήν, τότε αγόρι μου κοίταξε προς το «Lidle» γιατί ΑΝ πάει κάπου αλλού το Δημαρχείο, μόνο εκεί κοντά σ΄ αυτό το κτίριο θα πάει».
