Ο Πολιτιστικός χώρος της Βίλας Ιόλα άνοιξε επίσημα με την αγορά του από το Δήμο Αγίας Παρασκευής και τη διοίκηση του Γιάννη Σταθόπουλου με μία εβδομάδα γεμάτη θέατρο και τραγούδι στον κήπο του χώρου από τις 21 έως τις 27 Σεπτεμβρίου 2018.
Τις πρώτες τρεις ημέρες των πολιτιστικών δρώμενων ανέβηκε η παράσταση που αφορούσε τη ζωή του Αλέξανδρου Ιόλα και είναι βασισμένη στο βιβλίο του βιογράφου του κ. Νίκου Σταθούλη.
(Δείτε το πρόγραμμα των παραστάσεων εδώ).
Συναντηθήκαμε με τη θεατρική ομάδα στον κήπο της βίλας και μιλήσαμε για το έργο και κυρίως τον χώρο της βίλας Ιόλα και πως οι ίδιοι εισπράττουν, τις αντιδράσεις του κόσμου όταν περπατούν μέσα στον μεγάλο αυτό χώρο.
Συγκεκριμένα μιλήσαμε με
Α) τον Χριστόφορο Αντωνιάδη που Έχει γράψει και σκηνοθετήσει το έργο και ερμηνεύει τον ρόλο του Αλέξανδρου Ιόλα,
Β) τη Γιούλη Ξενάκη που ερμηνεύει το ρόλο της Λάχεσης, τη μοίρα του Ιόλα και υποδύεται επίσης το ρόλο της Θεοδώρας Ρούσβελτ που ήταν η αρραβωνιαστικιά του Αλέξανδρου Ιόλα για ένα μικρό διάστημα,
Γ) τη Χριστίνα Κανελλάκηπου ερμηνεύει το ρόλο της Περσεφόνης, της μητέρας του Αλέξανδρου Ιόλα και ουσιαστικά κρατά ένα τραγουδιστικό ρόλο, όπως η ίδια μας περιέγραψε.
Δ) την Ειρήνη Τσιαούσου που υποδύεται την αδερφή του Αλέξανδρου Ιόλα, τη Νίκη Φον Στάϊφελ.
Ε) και τη Μαρία Καβαλιώτη,σκηνογράφο της παράστασης.
«Σ»: Τι υπόθεση διαπραγματεύεται το έργο ;
Χριστόφορος: Το έργο αναφέρεται στη ζωή του Αλέξανδρου Ιόλα, ξεκινώντας από τα παιδικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια και φτάνοντας μέχρι την ημέρα που πέθανε. Είχε εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα, στη βίλα της Αγίας Παρασκευής και αναγκάστηκε να μεταφερθεί στην Αμερική για την θεραπεία του, μέχρι και που πέθανε. Ουσιαστικά αφορά όλη του τη ζωή.
«Σ» Πώς είναι για εσάς να ανεβάζετε το έργο, στο χώρο που έζησε ;
Χριστόφορος: Νομίζω είναι συγκλονιστικό. Στο έργο υπάρχει ένα μέρος που περιγράφει πως έχτισε αυτό το σπίτι. Όταν λοιπόν εμείς παίζουμε την παράσταση στο χώρο αυτό, για μένα την ώρα που παίζουμε είναι το υπέρτατο που θα μπορούσα να φανταστώ για αυτό το έργο, το κείμενο και τον «ήρωα». Το κείμενο βασίζεται στο βιβλίο του βιογράφου κ. Νίκου Σταθούλη και επίσης από υλικό που ο τελευταίος δεν έχει δημοσιεύσει αλλά είχα την τύχη να μου τα μεταφέρει.
«Σ» Η δική σας ομάδα είχε ανεβάσει πριν τρία χρόνια την παράσταση, πολύ πριν την αγορά του χώρου. Υπάρχει διαφορά στην αλληλεπίδραση με το κοινό, σήμερα που παίζεται ξανά το έργο, σε ένα χώρο, πλέον δημοτικό ;
Χριστόφορος: Η αγάπη του κόσμου για τον χώρο ήταν και τότε εξίσου μεγάλη. Τώρα ίσως είναι μεγαλύτερη γιατί πλέον ξέρουν ότι ο χώρος είναι δικός τους. Εμείς μόνο θετική ενέργεια λαμβάνουμε από τον κόσμο για τον χώρο αυτό και φυσικά η ενέργεια γεννιέταιγια τον κόσμο από αυτόν τον χώρο.
Χριστίνα: Το πιο αντιπροσωπευτικό συναίσθημα που μου γεννιέται σε αυτόν τον χώρο είναι το δέος. Βλέπεις τους επισκέπτες – θεατές να περπατούν μέσα στο σπίτι και εν γένει όλο τον χώρο. Υπήρχε μία κατάνυξη και ένας ενθουσιασμός. Αυτός ο χώρος, μέσα κι έξω είναι χώρος Τέχνης και τώρα χρησιμοποιείται για να εξυπηρετήσει το σκοπό αυτό.
«Σ» Αυτή η πλευρά της Αττικής έχει ανάγκη από ένα τέτοιο χώρο ;
Χριστόφορος: θεωρώ ότι η Αθήνα έχει ανάγκη από έναν τέτοιο χώρο. Ο χώρος του Ιόλα μπορεί να αποτελέσει πόλο έλξης για τους κατοίκους όλης της Αθήνας, όχι μόνο για τους Αγιοπαρασκευιώτες.
Επίσης στην παράσταση που είχαμε πραγματοποιήσει πριν τρία χρόνια διαχειριζόμασταν οι ίδιοι το τηλέφωνο κρατήσεων κι ερχόμασταν σε επαφή με τον κόσμο που ήθελε να έρθει.Θυμάμαι έντονα υπήρχε ένα ζευγάρι από την Πάρο που μας παρακαλούσε να τους βρούμε θέση. Αντίστοιχο παράδειγμα είχαμε κι από τη Βούλα.
Γενικά είχαμε πάνω από 600 κλήσεις που δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν. Από τότε καταλάβαμε ότι η δυναμική του χώρου έπαιρνε διαστάσεις που ξεπερνούσαν τα σύνορα της Αγίας Παρασκευής.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο εν λόγω χώρος είναι ένα δώρο του Δήμου Αγίας Παρασκευής για όλους τους Έλληνες και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Τότε, όταν τελείωσε η παράσταση δημοτικοί υπάλληλοι με είχαν ενημερώσει ότι είχαν έρθει επισκέπτες από το πανεπιστήμιο του Κολούμπια και επισκέφτηκαν το σπίτι και μας παρακάλεσαν να πάρουν μία αφίσα της παράστασης.
Μαρία: Στον χώρο της Τέχνης ο Αλέξανδρος Ιόλας ως προσωπικότητα είναι παγκοσμίου φήμης. Είναι ο μεγάλος ευεργέτης του MoMA της Νέας Υόρκης και του Centre Pombidou στο Παρίσι.
Το να είναι ένα περίπου άγνωστο όνομα στην Ελλάδα, αδικεί εμάς πρώτα απ’ όλα. Κανονικά θα έπρεπε ο χώρος να είναι ένα μουσείο, ένα κέντρο Πολιτισμού που έχει παγκόσμια φήμη. Είναι μια προσωπικότητα πολύ μεγαλύτερη από εμάς και η συμβολή του στις Τέχνες και τα Γράμματα σε παγκόσμιο επίπεδο φανερώνει ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους της Τέχνης του 20ου αιώνα.
Στο MoMA– το μουσείο μοντέρνας Τέχνης στην Νέα Υόρκη – γράφεται στην είσοδο ότι είναι μεγάλος ευεργέτης και προσωπικά είχα ανατριχιάσει όταν είχα δει το όνομά του.
Μαρία: Αποτελεί μόνιμη συζήτηση στους κόλπους του Πολιτισμού, η δημιουργία τέτοιων χώρων.
Χριστόφορος: Η Ελλάδα το έχει ανάγκη. Όσο περνάνε τα χρόνια το Θέατρο βγαίνει από την αμιγώς κλειστή θεατρική αίθουσα και έχει τρομερό ενδιαφέρον να παρουσιάζονται παραστάσεις και δρώμενα σε χώρους που δεν είναι αμιγώς θεατρικοί αλλά είναι πολύ πιο ουσιαστικοί και εσωκλείουν τέτοιας μορφής Τέχνη από μόνοι τους.
Είναι καλλιτεχνικοί και πολιτισμικοί χώροι από μόνοι τους κιένας τέτοιος είναι ο χώρος που βρισκόμαστε σήμερα.
Γιούλη : Εξάλλου είναι και κάτι που ήθελε ο ίδιος ο Ιόλας για τον χώρο αυτό.
«Σ» Πως φαντάζεστε εσείς τον χώρο σε λίγα χρόνια ;
Γιούλη : Πιστεύω ότι το καλύτερο θα ήταν η βίλα Ιόλα να συγκεντρώσει κάθε μορφής Τέχνης,είτε αυτό λέγεται θέατρο ή μουσική ή εικαστικά.
Αυτό θα ήθελε και ο Ιόλας. Δεν θα ήθελε ένα κλεισμένο σπίτι, αλλά ανοιχτό που θα το επισκέπτεται κόσμος από παντού, είτε από το Κολούμπια είτε από την Πάρο.
Μαρία: Προσωπικά θα ήθελα να δω ανθρώπους ξαπλωμένους στον κήπο να διαβάζουν βιβλία, κάποιοι παράλληλα να παίζουν μουσική, άλλοι να ζωγραφίζουν και άλλοι να κάνουν πρόβα για την παράσταση που θα ανέβει την επόμενη βραδιά.
Χριστίνα: Θα μπορούσε να έχει και διαδραστικό χαρακτήρα. Είναι πολύ πετυχημένα τα μουσεία – εάν το πούμε μουσείο – που έχουν τέτοιο χαρακτήρα.
Ειρήνη: Νομίζω σε πρώτη φάση να είναι ένας ανοιχτός χώρος για τον οποιοδήποτε θέλει να έρθει να περπατήσει μέσασε αυτόν.
Το να υπάρχει εσωτερικά ένα μουσείο, μία βιβλιοθήκη, μία θεατρική εξέδρα, μπορεί να τα κάνει ο οποιοσδήποτε αλλά το ότι θα έχει το δικαίωμα να περπατήσουν όλοι σε αυτό το χώρο, νομίζω αυτό τα λέει όλα.
Χριστόφορος: Καλύφθηκα από τα κορίτσια. Προσωπικά θα ήθελα αυτός ο χώρος να αξιοποιηθεί και όχι να χρησιμοποιηθεί.
Θα προτιμούσα αυτά που θα γίνουν εδώ να έχουν μία συγκεκριμένη αισθητική, να είναι πολύ προσεγμένα, να μην χρησιμοποιηθεί ο χώρος για να εξυπηρετούμε άλλους σκοπούς, αλλά ως χώρος Πολιτισμού και Τεχνών με ένα αυστηρό επίπεδο επιλογής.
Κι αν αυτό το επίπεδο, αύριο μου πει ότι δεν μπορώ να είμαι εδώ γιατί αυτό που παρουσιάζω είναι «μικρό» σε σχέση με αυτό που έχει τεθεί ως στόχος, εγώ θα είμαι ο πρώτος που θα το χειροκροτήσει.
Να υπάρξει το επίπεδο και η ποιότητα που θα επιθυμούσε ο ίδιος να φιλοξενηθεί στον χώρο αυτό. Ο ίδιος ο Ιόλας το έχει δείξει αυτό με τη ζωή του, τι επιθυμούσε, και, το επίπεδο των καλλιτεχνών που διάλεγε.
Να τοποθετηθεί ψηλά ο πήχης κι αν χρειάζεται χρόνος, ας αξιοποιηθεί στην αρχή ως μουσείο κι αυτά που θα γίνονται εδώ να έχουν το επίπεδο ποιότητας που επιθυμούσε. Σε όλο τον κόσμο τον σέβονται.
Ας το κάνουμε κι εμείς. Δικός μας άγχος όταν σηκώναμε την παράσταση ήταν να φανούμε αντάξιοι στον χώρο αυτού του ανθρώπου. Δεν είναι να μπω να χαζέψω μόνο από περιέργεια αλλά από σεβασμό και γνώση.
Σε αυτούς τους κίονες που βρίσκονται πίσω, μας έλεγε ο βιογράφος του χόρεψε ο Νουρέγιεφ και μέσα στο σπίτι μιλούσε ο Τένεσι Γουίλιαμς. Σε αυτό το σπίτι έχουν περπατήσει αρκετοί από τους κορυφαίους ανθρώπους των Τεχνών.
