Αποτέλεσμα της «απραξίας» των προηγούμενων διοικήσεων ήταν «προ Καλλικράτη» να μην υπάρχει ιδιοκτήτης των δημόσιων σχολείων! Και μετά την εφαρμογή αυτού, το 2010, επί Βασίλη Ζορμπά, να ζήσουμε το αποκορύφωμα του «Θεάτρου του παραλόγου», όπου ο Δήμος ήταν υπεύθυνος για τη λειτουργία και συντήρηση των σχολικών χώρων, αλλά επειδή η Διοίκηση δεν είχε υποβάλει το υπό του νόμου προβλεπόμενο σχετικό αίτημα στον πρώην ΟΣΚ , να μην το δικαίωμα να προχωρήσει στις απαραίτητες επισκευαστικές εργασίες συντήρησης!!!.
Βεβαίως, αυτή η «τακτική» βόλευε αφάνταστα την πολιτική ηγεσία του Δήμου, αφού σε περίπτωση ατυχήματος δεν θα μπορούσε κανείς να την κατηγορήσει και να τις προσάψει ευθύνες που θα προέρχονταν από τον ποινικό και αστικό κώδικα…
Από την άλλη μεριά, οι μηχανικοί της Τεχνικής υπηρεσίας του Δήμου, διαχωρίσει πριν από πολλά χρόνια την θέση τους, αποποιούμενοι πιθανών ευθυνών, αφού ΟΥΔΕΠΟΤΕ είχαν επισήμως «παραλάβει» τα Σχολεία της πόλης! Και πώς να τα «παραλάβουν;» πως να υπογράψουν οι μηχανικοί ότι «είναι κατάλληλα και ανεγέρθηκαν σύμφωνα με τις προδιαγραφές που ο νόμος ορίζει», όταν ΔΕΝ είχαν συντάξει τις σχετικές αρχιτεκτονικές, στατικές, μηχανολογικές και λοιπές μελέτες; Πώς να υπογράψουν «παραλαβή» όταν δεν είχαν «επιβλέψει» τις εργασίες των εκάστοτε εργολάβων… αλλά ούτε και γνώριζαν τα υλικά που είχαν τοποθετηθεί σ΄ αυτά;
Εμείς, ως «Σχολιαστής», επαναλαμβάναμε επί χρόνια την αναγκαιότητα της ανάληψης των ευθυνών από τους «σωτήρες της πόλης», επισημαίνοντας ότι τα παιδιά περνούσαν το ένα τρίτο της ημέρας τους, μέσα σε κτίρια που λειτουργούσαν με τον νόμο του «Τυχαίου» και ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα, ακόμη κι όταν κατέρρευσε η καμινάδα σε σχολική αυλή!!
Επιτέλους το θέμα ρυθμίστηκε από τη νέα διοίκηση , και η αρμόδια αντιδήμαρχος τεχνικών υπηρεσιών Ελισάβετ Πετσατώδη, σε συνεργασία με τον εντεταλμένο σύμβουλο παιδείας Παναγιώτη Γκόνη, θέτοντας το θέμα αυτό, ως πρώτη προτεραιότητα ανέλαβαν την Ευθύνη λειτουργίας και συντήρησης των σχολείων μας…
Έτσι εφεξής, τα παιδιά θα είναι ασφαλή, οι «γνωρίζοντες» θ’ απαλλαγούν από την αγωνία, ενώ ταυτόχρονα θα εκλείψει το αποτρόπαιο θέαμα του «κλεισίματος των μικροφώνων» κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων του Δημοτικού συμβουλίου, (υπό τον φόβο επέμβασης της Δικαιοσύνης), στην περίπτωση που καταγράφονταν στα επίσημα πρακτικά, όλα όσα συζητιόντουσαν αναφορικά με τις « επισκευαστικές εργασίες – επεμβάσεις» που έπρεπε κατά καιρούς να γίνουν στα σχολεία.
