“Πραγματικά είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για τη λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου. Εκτιμούμε πως καλύτεροι μάρτυρες είναι οι εκπρόσωποι του Τοπικού Τύπου που με ιώβεια υπομονή τις παρακολουθούν. Εμείς ως ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ είχαμε από την πρώτη στιγμή χαρακτηρίσει τόσο τη σύνθεσή του όσο και τη λειτουργία του αντιδημοκρατικές, προιόντα αντιδημοκρατικού και καλπονοθευτικού νόμου.
Ακόμα και με αυτά τα δεδομένα θεωρούμε πως η λειτουργία του θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Και με τη λέξη αυτή εννοούμε να συζητά τα μεγάλα, ουσιαστικά προβλήματα των δημοτών, να δίνει όλο και περισσότερο το λόγο στους ίδιους και τις συλλογικότητές τους, να κινείται στην κατεύθυνση αποδυνάμωσης των «εξουσιών» του προς όφελος λαικών, δημοκρατικών συνελεύσεων στις γειτονιές. Αυτές όμως οι κατευθύνσεις προυποθέτουν πολιτική βούληση ανάδειξης τόσο των κοινωνικών προβλημάτων όσο και των υποκειμένων που αγωνίζονται για τη λύση τους. Κάτι τέτοιο, από μνημονιακές δημοτικές αρχές, απολογητές μνημονιακών κυβερνήσεων είναι μάλλον ουτοπικό να το ελπίζει κανείς.
Λογικό απότοκο η εικόνα που βιώνουμε σε κάθε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Κανονισμός κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της, εκάστοτε, πλειοψηφίας, ανούσιοι μονόλογοι, τυπολατρεία, προειλημμένες αποφάσεις που απλά επικυρώνονται. Μεγάλος απών τα πραγματικά προβλήματα μια κοινωνίας που χειμάζεται. Η μόνη, στοιχειωδώς, «ζωντανή» στιγμή είναι η, περιορισμένη χρονικά, διαδικασία του ελέγχου της δημοτικής αρχής. Όταν τελειώνουν οι προσωπικές κοκορομαχίες των μνημονιακών συνεταίρων, οι παρατάξεις της Αριστεράς, το ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ και η Λαική Συσπείρωση, προσπαθούν με τις παρεμβάσεις τους να θυμίσουν πως ζούμε σε μια πόλη και σε μια χώρα που καθημερινά βιώνει τον μνημονιακό εφιάλτη, γεγονός που εκφράζεται και στην πιο μικρή πτυχή της ζωής της πόλης και, κυρίως, των δημοτών. Απαντήσεις δεν δίνονται φυσικά. Όταν τα πράγματα παραζορίσουν, η κατάχρηση εξουσίας από τη μεριά του προεδρείου είναι μια επιλογή που, δυστυχώς, είδαμε αρκετές φορές.
Εμείς, από τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, κρατάμε αυτές στις οποίες παρενέβησαν σωματεία εργαζομένων, επιτροπές κατοίκων φέρνοντας την πραγματική αγωνία των κατοίκων της πόλης, διεκδικώντας και πιέζοντας. Αυτή είναι για μας η ελπίδα, σ αυτήν την κατεύθυνση θα συνεχίσουμε…”
